masakra!

Rita ma 20 lat, mieszka na paryskim przedmieściu z matką, trzema młodszymi braćmi i roczną córką. Utrzymuje się dzięki pieniądzom z opieki społecznej. W czerwcu zamieściła w internecie ogłoszenie: „Chcę być matką zastępczą”. Rita jest jedną z wielu kobiet gotowych pokątnie wynająć swój brzuch. (...) Podkreśla, że nie użyczy komórek jajowych, chce jedynie „nosić” dziecko.



Sarah natomiast proponuje i macicę, i komórki. Ma 30 lat, dwoje dzieci. Półtora roku temu urodziła chłopca homoseksualnej parze. „Wynajęliśmy pokój w hotelu. Mieliśmy rurkę do zebrania spermy i strzykawkę, by mi ją zaaplikować. I od razu się udało! Jeden z ojców uznał dziecko, którego ja zrzekłam się notarialnie”. Koszty wynajęcia Sarah to 5 tysięcy euro przy iniekcji spermy i 10 tysięcy po urodzeniu dziecka. Kobieta jest już po wstępnych rozmowach z kolejną parą. Godzi się tylko na inseminację, bo „procedura zapłodnienia in vitro jest długa, męcząca i trzeba jechać do Belgii lub Anglii”.

Medycznie wspomagana prokreacja jest we Francji ściśle regulowana, a poród za kogoś zabroniony. Francuskie pary szukają więc matek zastępczych w krajach, gdzie jest to dozwolone. W Europie to: Belgia, Holandia, Dania, Wielka Brytania, Węgry, Rumunia, Finlandia i Grecja. Dalej - Afryka Południowa, Izrael, Rosja, Ukraina, Gruzja. (...) Najczęściej jednak Francuzi jadą do Kanady lub  Stanów Zjednoczonych. Albo szukają ofert w internecie. I choć we Francji to nielegalne, wcale nie zniechęca chętnych do zarobienia kobiet i desperatów szukających sposobu na zostanie rodzicami.

Na jednej z takich stron poznały się Lucie i Caroline. Lucie ma 28 lat, jest urzędniczką w Rennes. Cierpi na rzadką ułomność: urodziła się bez macicy, choć jajniki ma w dobrym stanie. 27-letnia Caroline pracuje w szkolnictwie w Orlanie i chce udostępnić swój brzuch. Spotkały się w marcu 2004 roku. Postanowiły spróbować razem w Brukseli, ale tamtejszy psycholog orzekł, że „nasz zamiar nie jest wystarczająco dojrzały” – opowiada Lucie. Caroline nie zniechęciła się. Tym razem kierunkiem była Anglia. W Londynie komitet etyki kliniki CRM London przyjął w styczniu ich prośbę. W maju Caroline poroniła. Teraz przygotowuje się, by ponownie przyjąć embriony Lucie, co ma nastąpić w październiku. „Jeśli tym razem się uda, będzie nas to kosztowało 30 tysięcy euro” – oblicza Lucie. 15 tysięcy zarobi Caroline, która swojemu 4-letniemu synowi już powiedziała, że brzuch Lucie się zepsuł i dlatego będzie nosić za nią ciążę. Jej przyjaciele, matka i siostry są wtajemniczeni. Innym wyjaśni, że miała przygodę z żonatym mężczyzną, któremu później zostawiła dziecko. Mąż Lucie Alain uzna dziecko „in utero” (już w macicy), a Caroline je urodzi. Po jakimś czasie Lucie rozpocznie procedurę adopcji.

„To bardzo ryzykowne – mówi Franoise Dekeuwer-Dfossez, francuska specjalistka od prawa rodzinnego. – Każda prośba żony o adopcję powoduje bardzo szczegółowe śledztwo. Władze chcą bowiem wyeliminować handel dziećmi. A ciąża za kogoś jest we Francji uważana za sprzedaż dziecka”. Lekarze, którzy współuczestniczą w organizowaniu zastępczego porodu, ryzykują trzy lata więzienia i 45 tysięcy euro grzywny. Rodziców nie można ścigać za zatrudnienie matki zastępczej, można ich jedynie skazać za składanie fałszywych zeznań